Դյութեցին ինձ քո մազերը ալեծածան......,և աչքերիդ խորությունը խորախորհուրդ, քո քնքուշ ժպիտների խոսքերն անձայն գիշերեցին իմ հոգու մեջ մի քաղցր մութ...Դյութեցին ինձ իրենց խաղով լուսակարկաչ,,,,,քո խոսքերի զանգակները զվարթաձայն.,,,,,,,,Շուրթերդ վարդ բոցավառված են իմ առաջ,,ցանկությունով արյունատենչ ու մեղսական։,,,,,,,,,,,մութ ցանկությամբ ես քո կանչող գիրկն եմ ընկնում,,,,,,,,,,,Նետում եմ ցած վեհ բարձունքից հոգիս հպարտ,,,,,,,,,,,,,Քո գրկում կա սիրուց անուշ մի հիացում,,,,,,,,, — մոռացության մի ակնթարթ..........

Երբ վարդ ամպերի հրդեհն է դողում,.......Իրիկնաժամին նստում եմ մենակ......Կանաչ առվի մոտ, ուռիների տակ,.........Ու հոգնած սիրտըս էլ չի դժգոհում։...........Անցած օրերի հուշերն եմ թերթում............Եվ խաղաղ սրտով, անխռռվ-մենակ,..........Քնքուշ երգերից հյուսում եմ մանյակ,..........Որ պճնեմ սիրով պատկերըդ տրտում։

.................Եվ իմ մութ կյանքի սևերում դժկամ՝..........Ես գիտեմ, պիտի ժպտաս, լուսավոր,...........Պիտի ողջունես ուղիս հեռավոր.

— Սրբազա՜ն երազ, կարոտալի՜ ժամ...