Մենք արագ վառեցինք կրակը, ապա Մայքլը մոտեցավ դիակին եւ տեսավ նրա դեմքը: Դիակը այն տղամարդն էր, ում մեկ կամ երկու օր առաջ թեւավոր հրեշը սպանեց՝ օդից նրան բաց թողնելով ժայռի վրա: Նա ընկել էր այստեղ....

-Մայքլ կրակը բեր այստեղ, ինչ որ բան կա:

Մայքլը բերեց իմ կողմը:

-Լավ ոչինչ էլ չկա,- ասեցի ես:

-Ինպե՞ս, ինչպե՞ս չկա, դու գիտե՞ս սա ինչ է, սա....սա.............

-Դե ասա:

-Սա անեծ...

-Անեցծքն է՞:

-Հա, հա, անեծքն է:

Շփոթված, բայց ուրախացած ասեց Մայքլը: 

-Շտապ այս տուփը բացիր:

Բացեցի ու իրոք այնտեղ անեցքն էր:

Պատրաստվում էինք այն այրել, սակայն...դեռ չկպած անեծքին, լսվեց պայթունի ձայն: Մեզ վերեւից արագ մոտեցան 3 ռոբոտներ, որոնց մեջ էին կղզու 3 արարիչները: Ես փորձեցի անեցքի այդ տուփը ոտքով հրել այլ կողմ, քանի որ եթե ստացվեր, մենք հաստատ կփրկվեինք, իսկ եթե այրեինք, ոչ մեկ չէր հայտնվի ալեւս այս կղզում: Քիչ էր մնացել,բայց ռոբոտը կրակեց ոտքիս: Ես ընկա գետնին: 

-Ձեզ մոտ ոչինչ էլ չի լինի,- ծիծաղելով ասեց նրանից մեկը:

-Կլինի, մի անհանգստացեք,- ասեց Մայքլը, մենք այսքանս չենք:

-Մնացածը քնել են....

-Ինչպե՞ս թէ:

-Այո, բայց 1 ժամով:

Դրանից հետո նրանք ավելի բարձր սկսեցին ծիծաղել:Սակայն... Վերեւից սկսվեց քարեր թափվել նրանց վրա:

-Դուք բոլորին չեք քնացրել: Կեսը այլ կողմում էին,-ասեց Մայքլը՝ քմծիծաղ տալով:

Նա ուզում էր անեծքը այրել բայց.... ռոբոտներից մեկը թեքվեց ու նրան կրակեց: Սակայն ոչ թե ոտքին, այլ փորին: Մայքլը ընկավ դիմացս: Ես կամաց-կամաց ուզում էի հասնել անեծքին, քանի դեռ արարիչները փորձում էին զոհ չգնալ քարերի ռմբակոծումից: Նրանցից մեկը իբրեւ հերոս, փորձեց բարձրանալ վեերեւ, բայց հերթական մեծ քարը դիպչեց նրան: Այդ ռոբոտը պտտվելով ընկնում էր: Ինչպիսի հերոսսսսս.... նա նաեւ վնասեց ըկերոջը: Այդ երկուսն էլ պայթեցին: Մնաց մեկը՝ կղզու ամենագլխավորը: 

Ես արդեն շատ մոտ էի անեծքին բայց... մի հսկա քար ընկավ դիմացս, գլուխս աջ թեքեցի: Բարեբախտաբար այն ինձ չէր սպանել, բայց ձախ թեւս արյան մեջ կորել էր, սակայնայն ի ուրախություն ինձ՝ չէր կտրվել: Մայքլը աչքերով ցույց էր տալիս իմ ձախ կողմը: Ես նայեցի ձախ ու.... հսկա քարը վերացրել էր անեծքը.............. Լսվեց կրակոցի ձայն: Նայեցի Մայքլին.... արյունը նրա գլխից հոսում էր.... այլեւս քարեր չէր ընկնում վերեւից: Լսվում էր միայն կրակի ու ինչ որ մեկի քայլի ձայները: Վերջապես ես տեսա այս կղզու գլխավորի դեմքը:  Նա մեզ նման էր, բայց ոչ հոգեպես, ես նրան միայն դեմքով մարդ կանվանեի: Ատրճանակը պահեց ինձ վրա: Լսվեց կրակոցի ձայն: Աչքերս փակվեց: Սակայն ես դեռ զգում էի... աչքերս կամաց- կամաց, վախեցած բացում էի: Թվում էր թե մահացել եմ, ու հիմա պիտի հայտնվեմ  դրախտում կամ դժոխքում: Բայց երբ բացեցի աչքրս նույն պատկերը տեսա, ինչը քիչ առաջ, ուղղակի կղզու գլխավորի դիակն էր ավելացել ու ինչ որ պարաններ: 

3 պարանների միջոցով իջան 3 զինվորականներ: 

-Կենդանի՞ ես,- ասեց մեկը ինձ նայելով : Ապա վազեց մոտս ու գոչեց

-Կենդանի է, ես նրան վերեւ եմ հանում:

Հետո՝ ճիշտ է փոքր-ինչ դժվարությամբ, բայց ինձ հանեց վերեւ: Տեսա նոր ընկերներիս ու նայելով զինվորականին ասեցի.

-Նրանք.........դեռ...ող...

-Այո դեռ ողջ են, գիտենք,- ժպիտով ասեց նա: 

Ապա լսվեցին ուղղաթիռի ձայներ: Այդ ձայնեից քարանձավի մեջից դուրս եկան չղջիկները, սական այս անգամ փոքր ու վախկոտ....ոտքիս տակ սողում էր մողեսը. ափսոս վիրավոր էի ու չկարողացա ճզմել....

Ինձ տարան ուղղթիռը, ապա իմ երկրի՝ ԱՄՆ-ի հիվանդանոցներից մեկը: 

Հաջորդ օրը ինձ ասեցին, որ եթե ցանկություն ունեմ կարող եմ մասնակցել հարցազրույցին: Ես գնացի նշված տեղը, ճիշտ է դեռ դժվար էի քայլում բայց վտանգ չկար: Այնտեղ տեսա իմ նոր ընկերներին, ովքեր ինձ ջերմ ողջունեցի ու փաթաթվեցին, ասելով որ դու իսկական հերոս ես: Ապա պայմանավորվեցինք, որ ծիծաղի առարկա չդառնալու պատճառով կասենք որ մեր ընկերներին կերել են ոչ թե մողեսներն ու չղջիկները, այլ արջերն ու առյուծները: 

Հարցազրույցի ժամանակ միայն իմացա, որ երեկ երեկոյան հզոր ցունամիի պատճառով, կղզին հայտնվել է ջրի տակ...........